8 & 9 Februari: De Teide & Vilaflor

De Teide is met 3.718 meter de hoogste berg van Spanje. Hier liggen de bijzondere Los Roques de Garcia. Deze oude kraterwand heeft extreme erosie op de rotsen.  

Deze vulkaan is niet meer actief maar toch niet dood. De laatste uitbarsting dateert uit 1909. 

De centrale krater meet 48 km in omtrek.

Het park is in 1954 opgericht en het is tevens het grootste nationaal park van de Canarische Eilanden.

In de voetsporen van mijn zus Mirjam heb ik besloten op mijn beurt de Teide te beklimmen, en niet met de kabelbaan te gaan.

Ik zal dus de beklimming doen via de Montaña Blanca route, die begint bij "km 40" (rechtsonder)

....   daar is hij !!

Remi en Erna brengen mij met de wagen.

Om 10u30  begin ik er aan vol goede moed, er staat een harde wind, maar het is een prachtige dag, met een blauwe hemel en een stralende zon.



Het uitzicht is fantastisch.

prachtig uitzicht op "La Fortaleza"  (precies een tafelberg) 
de overblijfselen van de ringmuur van de krater.

Langs de kant van de weg liggen zwarte  basaltbommen, de Huevos del Teide (eieren van de Teide) overblijfselen van de laatste eruptie.

Hun ronde vorm hebben ze te danken aan de rotatiebeweging tijdens hun vlucht uit de krater.

Boven het “eierveld” zijn lange zwarte lavastromen te zien met ertussen roodbruin tot lichtgeel puimsteen. Na 10 minuten kom ik bij de voet van de Montaña Blanca (top op 2.750 m) en een splitsing. Linksaf kan je de Montaña Blanca oplopen, wat ik oversla.

Zicht op de Montaña Blanca

Hier rechtsaf begint de echte klim  naar de Refugio de Altavista.

De klim is behoorlijk steil en lastig wegens het gruis. 
Ik moet veel stoppen om uit te hijgen.  
Het pad is smal en niet goed zichtbaar.
Opvallend is dat de stenen en het gruis van het pad grijs zijn en de rest van de lavastenen zwart. 






Het pad slalomt zich om hoog en verder dan 1 bocht kan je niet zien.
Ook als je omhoog kijkt, zie je geen pad. 

Aan de andere klimmers boven je kan je zien, hoe het pad ongeveer loopt.

Tegen  16u  bereik ik eindelijk de Refugio op  3.260 m.  

Er zijn nog niet veel gasten, en de kamers zijn pas tegen 19u beschikbaar.

Er zijn enkel wat automaten, maar ik heb eten en drinken meegebracht.

De kamer is lekker warm.

S'anderendaags morgens vertrekken een aantal moedigen om 5u in het donker naar de top; de "Pico" nog 500 m hoger.

Ik heb beslist dit niet in mijn eentje te wagen.

Ik ben eigenlijk al best tevreden met mijn prestatie.

Het wordt een mooie dag om de afdaling te beginnen.

De afdaling gaat natuurlijk stukken vlugger, geen last van de hoogte,  maar de weg is wel verraderlijk, wegens de losse stenen en het gruis. 

Een laatste zicht op de Pico en de kabelbaan.

Remi en Erna komen mij terug ophalen aan km 40 en op de terugreis stoppen we in het mooie dorpje Vilaflor.

Vilaflor  met net geen 2000 inwoners, ligt op 'n goeie 1400 meter hoogte en krijgt daarmee de titel 'hoogste bergdorp van Spanje'. 

Tijdens bepaalde tijden van het jaar staan duizenden oranje bloempjes in bloei rondom Vilaflor.

Op het Plaza, in 2011-2012 helemaal  opnieuw werd aangelegd, vindt men een fontein met een beeldje van Hermano Pedro. (Hermano Pedro = Pedro de San José de Betancur 1626-1667, apostel van Guatemala en stichter van de orde der Bethlehemieten, missionaris en predikant afkomstig uit Vilaflor, Heilig verklaard in 2002 en vereerd op 26 april met een feest). 

 

  

 Helemaal bovenaan het plein staat het kerkje van San Pedro de Chasna, een van de oudste kerkjes van het eiland en waaraan hijzelf eigenhandig zou gebouwd hebben.

Convento Betlemita